Ormanın Karanlık Sesi

Bir zamanlar, büyük bir ormanın kenarında küçük bir köy vardı. Köy halkı, ormanın derinliklerine asla gitmezdi çünkü orada gizemli bir sesin duyulduğu söylenirdi. Bu ses, gece çöktüğünde ormanın derinliklerinden gelir ve köylüleri korkuturdu. Köyün en cesur çocuklarından biri olan Deniz, bu sesin ardındaki sırrı çözmek için kararlıydı. Kimsenin gidemediği yere gitmeye cesaret edecekti.

Bir akşamüstü, Deniz eline bir fener alıp ormana doğru yürümeye başladı. Orman, gece yaklaştıkça daha da karanlık ve sessizleşti. Yaprakların hışırtısı, rüzgarın uğultusu, her şey korkutucu bir hal alıyordu. Deniz, ormanın derinliklerine girdikçe garip bir fısıltı duymaya başladı. Bu, köyde bahsedilen sesti. Fısıltılar, sanki Deniz’e bir şeyler söylemek istiyordu.

Cesurca ilerlemeye devam etti, ama orman gittikçe daha karanlık bir hal aldı. Fenerinin ışığı bile zayıf görünüyordu. Bir süre sonra, Deniz bir açıklığa ulaştı. Ortada, devasa bir ağacın dibinde eski bir kuyunun ağzı vardı. Fısıltılar, kuyudan geliyordu. Deniz, kalbinde bir ürperti hissetse de, kuyunun içine bakmak için eğildi.

Kuyunun dibinde, suyun yüzeyine yansıyan soluk bir yüz gördü. Gözleri ona bakıyor, sanki Deniz’i çağırıyordu. “Gel,” diye fısıldadı ses. Deniz, geri çekilmek istedi ama gözler onu hipnotize etmişti. Kolları ağırlaşmış, ayakları donmuş gibi hissediyordu. Bir adım daha yaklaştığında, kuyunun içinden bir el uzandı ve onun bileğini yakaladı. Deniz’in kalbi deli gibi çarpmaya başladı. O anda geri çekilip bağırarak ormandan kaçmaya başladı.

Koşarak köyüne geri döndüğünde nefes nefeseydi. Elindeki fener hala titriyordu. Olan biteni kimseye anlatamadı, çünkü kimse ona inanmazdı. Ancak o gece Deniz, hala ormandan gelen fısıltıları duydu. Sanki karanlık bir sır ona sesleniyordu. O günden sonra, Deniz bir daha ormanın derinliklerine gitmedi. Ancak o uğursuz ses, her gece kulaklarında yankılanmaya devam etti.